'Nasıl olacakmışki o?' dedim kahveni pişirirken seni artık pek sık görememe endişesiyle kıvranırken.
Küçücük mutfakta yanıbaşımda duruşun sıkıştırmıştı bedenimi duvarlar arasına.
'İllaki görüşürüz' diye kendince bahaneler üretirken sen, kahve günlerce pişmek bilmedi.
İçeri geçtik sonra.
Oturduk.
Sohbetin akıbeti kulaklarımda uğultu.
Tek hatırladığım,
Şalın!
Boynuma dolarken dizlerimin bağını çözen şalın.
Boynuma değil, kaderime dolanan,
Bizi birbirimize dolayan şalın!!
Sokağa çıktık. Günü sabaha bağladık.
Biz ki,
Yalnızlık yorganlarına sarılırız diye düşünürken, kışı incecik bir nevresimle geçirdik!
